<body><script type="text/javascript"> function setAttributeOnload(object, attribute, val) { if(window.addEventListener) { window.addEventListener('load', function(){ object[attribute] = val; }, false); } else { window.attachEvent('onload', function(){ object[attribute] = val; }); } } </script> <div id="navbar-iframe-container"></div> <script type="text/javascript" src="https://apis.google.com/js/platform.js"></script> <script type="text/javascript"> gapi.load("gapi.iframes:gapi.iframes.style.bubble", function() { if (gapi.iframes && gapi.iframes.getContext) { gapi.iframes.getContext().openChild({ url: 'https://www.blogger.com/navbar.g?targetBlogID\x3d10245060\x26blogName\x3dMoment+Life\x26publishMode\x3dPUBLISH_MODE_BLOGSPOT\x26navbarType\x3dBLUE\x26layoutType\x3dCLASSIC\x26searchRoot\x3dhttps://mylukia.blogspot.com/search\x26blogLocale\x3dzh_HK\x26v\x3d2\x26homepageUrl\x3dhttp://mylukia.blogspot.com/\x26vt\x3d-1192957720864506519', where: document.getElementById("navbar-iframe-container"), id: "navbar-iframe" }); } }); </script>

星期三, 10月 25, 2006

忘掉忘不掉

回到香港,看不見藍天白雲,不能再嘗獨特的美食。由古樸奇特,巨大但又精細,每每叫人拍案叫絕的石雕,記印著華麗迷人亦正亦邪的神話,吳哥這神秘的城市回到這雜種城市(以陳冠中語氣),我不能否認對柬埔寨是開始有點迷戀,但沒有因看不到這隨時間而煙沒的城市而有絲亳失落。
就算一千年前那裡在多繁華熱鬧,發生過多可歌可泣的故事,但是已經過去的,始終沒有辨法可以令情景再生,那神秘面紗背後的一切,我不會知道十中其一,我感受到的,始終都沒有震盪到我心的最深處。不過如南柯一夢,那景象最後都是會煙消雲散。
而現在的我,每每在暮然間想起/還感到那份暖意,物死人生。舖天蓋地的,是那些清澈如泉水的眼精,人與人之間的距離是何期近,就算陌生人如我也會報以不能以說話可形容的親切微笑,每一個都是活在當下,我想我對柬埔寨那熱情的性格是絕不會忘掉的。

0 Comments:

發佈留言

<< Home